Thursday, October 30, 2008

THERE IS A LIGHT THAT NEVER GOES OUT- SMITHS


Take me out tonight

Where theres music and theres people

And theyre young and alive

Driving in your car

I never never want to go home

Because I havent got one

Anymore


Take me out tonightBecause

I want to see people and i

Want to see life

Driving in your car

Oh, please dont drop me home

Because its not my home,

its their

Home,

and Im welcome no more


And if a double-decker bus

Crashes into us

To die by your side

Is such a heavenly way to die

And if a ten-ton truck

Kills the both of us

To die by your side

Well, the pleasure - the privilege is mine


Take me out tonight

Take me anywhere, I dont careI dont care, I dont care

And in the darkened underpassI thought oh god,

my chance has come at last

(but then a strange fear gripped me and iJust couldnt ask)


Take me out tonight

Oh, take me anywhere, I dont careI dont care, I dont care

Driving in your carI never never want to go home

Because I havent got one, da ...

Oh, I havent got one

And if a double-decker bus

Crashes into us


To die by your side

Is such a heavenly way to die

And if a ten-ton truck

Kills the both of us


To die by your side

Well, the pleasure - the privilege is mine

Oh, there is a light and it never goes out


There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out

There is a light and it never goes out
Ίσως το καλύτερο τους.

Tuesday, October 28, 2008

ΤΟ ΧΥΜΑΔΙΟ (WACKNESS) ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑΣ


Ο Σαπίρο, ένας μοναχικός νέος γύρω στα 18, βολοδέρνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, πουλώντας αντί για παγωτά μαριχουάνα. Μοναδικός του ακροατής, ένας ψυχίατρος με ψυχιατρικά προβλήματα, (Μπεν Κίνγκσλευ), που πληρώνεται τις συνεδρίες σε είδος (χόρτο).
Η Νέα Υόρκη όπως σκιαγραφείται στα 90s, σε τρελούς χιπ χοπ ρυθμούς, μέσα από τα μάτια δύο αντι-ηρώων, χτυπάει απευθείας στο συναίσθημα του θεατή. Η βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, η εξαιρετική κινηματογράφηση και οι αυθεντικοί διάλογοι είναι και τα ατού της ταινίας (και του καλού ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου γενικότερα)

Δε βγαίνεις από το σινεμά σοφότερος, ούτε θα τη σκέφτεσαι για μήνες όπως μπορεί να σου έχει συμβεί σε άλλες ταινίες. Θα σου αφήσει όμως μια γλυκόπικρη αίσθηση και θα σου υπενθυμίσει δικές σου καταστάσεις, αφού ο έρωτας, η μοναξιά κι η απελπισία, είναι συναισθήματα που έχουμε βιώσει όλοι οι άνθρωποι και κυριώς στην εφηβική και μετεφηβική περίοδο. (και όχι μόνο)

spoiler
εκπληκτική η σκηνή που ο νεαρός λέει στην κοπέλα να μη μιλήσει καθόλου για να συγκρατήσει τη στιγμή. Τη στιγμή που του ράγισε για πρώτη φορά η καρδιά του.


7 στα 10

πονηρή και αθώα μαζί, έξυπνη και γατούλα, ταλαντούχα με σαρκώδη χείλη, η Σκάρλετ Γιόχανσον πρωταγωνιστεί στις καρδιές ( και ονειρώξεις) αντρών και όχι μόνο εδώ και χρόνια.
Κυρίες και κύριοι
on your knees

Wednesday, October 22, 2008

VICKY CHRISTINA BARCELONA (κριτική)

Σάββατο βράδυ. ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝ (ΕΙΣΙΤΉΡΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ). Χοντρό σπάσιμο. Γούντυ Άλεν είναι αυτός όμως λέω, θα τον δω ακόμη κι αν καταλήξω και στο village (είμαι κουρασμένος/η αλλά σ' αυτήν την ταινία αποκλείεται να κοιμηθώ.)

Δεν κοιμήθηκα. Βαρέθηκα. Σε ταινία Γούντυ Άλεν?Με τρίγωνα και ολέθριες σχέσεις δοσμένα με το απόλυτο χιούμορ του δημιουργού? Κι όμως.

Αρχίζει σαν ντοκυμαντερίστας της Βαρκλώνης. Κοιτάξτε οι τυχερούλες οι Αμερικανίδες που βρίσκονται ε? Βλέπουν τη Sagrada Familia, κάνουν τσουλήθρα στις καμπύλες της Pedrera, πίνουν sagria σε ένα γραφικό tapas. Πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Είμαστε στην πόλη του Γκαουντύ, οπότε τί θα κάνω? Θα ασχοληθω με καλλιτέχνες.

spoiler
Και μετά αρχίζουν τα στερεότυπα. Λατίνος εραστής ζωγράφος, την πέφτει σε δυο αμερικανάκια, για να τους διδάξει την απόλυτη ελευθεριότητα του έρωτα. Μόνο που κι αυτός, όπως κάθε μεγάλος άντρας είναι κολλημένος σε μια γυναίκα από το παρελθόν που τον στιγμάτισε. Και αρχίζουν όλα τα ερωτικά μπερδέματα που περιμένεις να δεις, χωρίς όμως τον απαραίτητο ερωτισμό. Θα μου πεις κωμωδία είναι! Σωστά. Γράψε λάθος.

Γι' αυτό κι η Πενέλοπε Κρουζ παρουσιάζεται ως η κλασική υστερική (τί υστερική για τα σίδερα είναι) καλλιτέχνης. ΟΚ ήταν καλή κι έβγαζε γέλιο, αλλά ως εκεί.

Πού είναι η εμβάνθυση στους χαρακτήρες? Μου φάνηκε ότι πήρε τη Ρεμπέκα Χολ και την έκανε Άννυ Χολ ο Μπαγάσας. Πήρε και τη Σκάρλετ να παίξει λίγο από τον εαυτό της, την έβαλε να φιληθεί και με τους μέντορες της κι έφτιαξε ταινία. Καλά έκανε. Εγώ φταίω. Δεν το περίμενα έτσι.

Πηγαίνετε θα σκάσετε αρκετά χαμόγελα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με παλιές του κωμωδίες, μην τρελαθούμε κιόλας. Δε συγκράτησα ούτε μια καλή ατάκα. Παρόλα αυτά είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Μαζοχισμός εις το έπακρον.

Thursday, October 9, 2008

ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΦΕΛΛΟΥ



...Και μετά από μερικούς αιώνες στα χρόνια των φελλών, η κοπέλα έσκυψε και με κοίταξε. Και από κάπου μακριά ακούστηκε αυτό


Sometimes (JAMES)

There’s a storm outside, and the gap between crack and thunder

Crack and thunder, is closing in, is closing inThe rain floods gutters,

and makes a great sound on the concrete

On a flat roof, there’s a boy leaning against the wall of rain

Aerial held high, calling come on thunder, come on thunder


Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul

Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul


It’s a monsoon, and the rain lifts lids off cars

Spinning buses like toys, stripping them to chrome

Across the bay, the waves are turning into something else

Picking up fishing boats and spewing them on the shore

The boy is hit, lit up against the sky, like a sign, like a neon sign

And he crumples, drops into the gutter, legs twitching

The flood swells his clothes and delivers him on, delivers him on


Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul

Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul


There’s four new colors in the rainbow

An old man’s taking polaroids

But all he captures is endless rain, endless rain

He says listen, takes my head and puts my ear to his

And I swear I can hear the sea


Somεtimes, when I look in your eyes I can see your soul

(I can reach your soul)

(I can touch your soul)

Sometimes



Και μπόρεσα να δω βαθιά μέσα στα μάτια της την ψυχή της. Να αγγίξω την ψυχή της.

Saturday, October 4, 2008

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΦΕΛΛΟΥ (PART A) (το κουτί της Πανδώρας)


Όταν με άγγιξε με εκείνα τα βρώμικα διεστραμμένα δάκτυλα, κατάλαβα πως το τέλος είχε φτάσεi.

"Είναι τα γενέθλια σου σήμερα...έτσι δεν είναι;" Πού το θυμόταν; Εγώ δε θυμόμουν. Όπως όλοι οι αλκοολικοί, το μόνο που θυμόμουν ήταν μια μποτίλια οινόπνευμα. "

"Ναι, σήμερα είναι...αλλά πώς..." Όπως όλα. Όλα όσα συμβαίνουν όταν είμαστε νηφάλιοι. Γιατί τότε συμβαίνουν τα χειρότερα.

"Λοιπόν...αυτό είναι για σένα..." " Τί είναι;" "Δώρο" Αυτή η αρχέγονη συνήθεια, που, κάποιες φορές γίνεται ύπουλη συναλλαγή.

"Ωραίο περιτύλιγμα..." Και πού να δεις και το περιεχόμενο! '"Ελα λοιπόν... άνοιξε το..."
Όχι. Ακου τη φωνή μου! Μην το ανοίξεις! Μη γίνεσαι Πανδώρα, μη μπλέκεις με κουτιά και δώρα.

"Μα τί να πω...αυτό...είναι πολύ ακριβό...και όμορφο..." Τότε με πλησίασε "διακριτικά".
"Κοίτα μικρή...σου έχω και κάτι άλλο. Είναι ό,τι πρέπει για την περίσταση."

Και τότε με άγγιξε. Με εκείνα τα βρώμικα διεστραμμένα δάκτυλα.

"Αυτή τη σαμπάνια την είχα στην κάβα μου χρόνια" Δέκα για την ακριβεια. "Τη φύλαγα για μια στιγμή σαν κι αυτήν". " Μα ξέρετε...εγώ δεν πίνω..." "Ένα ποτηράκι θα το πιεις..οπωσδήποτε" Ναι. Ήρθε η ώρα μου. Οπωσδήποτε.

Με ξαναάγγιξε. Βάζοντας τώρα περισσότερη δύναμη.

Εμένα... που αντιλαμβάνομαι τα πάντα από το άγγιγμα. Από τότε που ήμουν κορμός, μέχρι την κάβα του ιδιοκτήτη μου, με έχουν πιάσει πολλά ανθρώπινα χέρια. Γνωρίζω και αναγνωρίζω από τα δάκτυλα. Και γνώριζα πως το τέλος είχε φτάσει. Και για τους δυο μας.
Ο πόνος ήταν φρικτός. Αβάστακτος. Με πίεσε τρομερά. Τότε βέβαια δεν ήξερε, δεν κατάλαβε πως θα τον πονέσω κι εγώ το ίδιο.

Γιατί συνέβη το απίστευτο. Αυτό που θα ήθελες να γίνει και δεν έγινε ποτέ, σε μένα συνέβη. ΤΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ. Πίεσε βλέπεις πολύ δυνατά, και με τίναξε στον απέναντι τοίχο. έκανα γκελ κι έπεσα πάνω του. Πόνεσε γιατί ήταν άτσαλος ακόρεστος και κακός. Δεν τον πλήγωσα πολύ. Όσο ακριβώς ήθελε εκείνος να πληγώσει εμένα κι εσένα.

Κουλουριάστηκα σε μια γωνιά και δεν τον ξανάδα, το ξέρεις. Ελπίζω ούτε κι εσύ... Γιατί άνοιξες το κουτί; Γνώρισες, χωρίς να το θέλεις, όλες τις συμφορές και τα δεινά για τα οποία είναι ικανός ο άνθρωπος. Ευτυχώς εσύ το άφησες ανοιχτό, κι απελευθερώθηκε κι εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που λέτε ότι πεθαίνει πάντα τελευταίο.