Ο Σαπίρο, ένας μοναχικός νέος γύρω στα 18, βολοδέρνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, πουλώντας αντί για παγωτά μαριχουάνα. Μοναδικός του ακροατής, ένας ψυχίατρος με ψυχιατρικά προβλήματα, (Μπεν Κίνγκσλευ), που πληρώνεται τις συνεδρίες σε είδος (χόρτο).
Η Νέα Υόρκη όπως σκιαγραφείται στα 90s, σε τρελούς χιπ χοπ ρυθμούς, μέσα από τα μάτια δύο αντι-ηρώων, χτυπάει απευθείας στο συναίσθημα του θεατή. Η βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, η εξαιρετική κινηματογράφηση και οι αυθεντικοί διάλογοι είναι και τα ατού της ταινίας (και του καλού ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου γενικότερα)
Δε βγαίνεις από το σινεμά σοφότερος, ούτε θα τη σκέφτεσαι για μήνες όπως μπορεί να σου έχει συμβεί σε άλλες ταινίες. Θα σου αφήσει όμως μια γλυκόπικρη αίσθηση και θα σου υπενθυμίσει δικές σου καταστάσεις, αφού ο έρωτας, η μοναξιά κι η απελπισία, είναι συναισθήματα που έχουμε βιώσει όλοι οι άνθρωποι και κυριώς στην εφηβική και μετεφηβική περίοδο. (και όχι μόνο)
spoiler
εκπληκτική η σκηνή που ο νεαρός λέει στην κοπέλα να μη μιλήσει καθόλου για να συγκρατήσει τη στιγμή. Τη στιγμή που του ράγισε για πρώτη φορά η καρδιά του.
7 στα 10
No comments:
Post a Comment