Sunday, November 2, 2008


Χωρίς σάλτσες, αλάτι και άλλα καρυκεύματα. Η Καμόρρα όπως ακριβώς είναι. Σαν να έβαλε ο οποιοσδήποτε μια κρυφή κάμερα στο πέτο και να έβγαλε στη φόρα όλα όσα γίνονται, με κάθε ωμή λεπτομέρεια.

Απλός ρεαλισμός. Δε μοιάζουν οι ήρωες με χαρακτήρες ταινίας, αλλά με πραγματικούς ανθρώπους που δεν γνώριζαν την ύπαρξη του κινηματογραφικού φακού. Ιστορίες παράλληλες, ιστορίες αληθινές. Βασισμένες σε ένα διεθνές μπεστ σέλλερ, γραμμένες από έναν άνθρωπο το όνομα του οποίου έχει πάρει διαστάσεις θρύλου στις σύγχρονες κοινωνίες. Συστατικά ικανά για να δέσει το γλυκό. Για να γλύφουν τα δάκτυλα τους κοινό και κριτική.

Για να δούμε όμως καλύτερα αν η συνταγή έπιασε στ' αλήθεια. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να διαπιστωθεί αυτό. Δεν είναι η ιστορία που κουβαλά από πίσω της μια ταινία, δεν είναι η μυθολογία που τη συνοδεύει, είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που γεννιούνται όταν βγαίνει κανείς από τη σκοτεινή αίθουσα.

Κι εδώ βγαίνεις με την αίσθηση ότι ναι μεν είδες κάτι, αλλά όχι καινούργιο. Ακόμη κι αν δεν ήξερες κάποια πράγματα, τα υπέθετες, ενώ τα άλλα τα έχεις δει ήδη σε άλλες ταίνίες, με εντελώς διαφορετικό σκηνοθετικό στυλ και δραματουργία. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να συγκρίνεις με άλλες ταινίες (π.χ. Νονός, Σημαδεμένος)

Από εκεί και πέρα το σινεμά όπως και η ίδια η ζωή είναι θέμα γούστου.

spoiler
Υ.Γ. Η μόνη σκηνή που πραγματικά με "σημάδεψε", ήταν όταν ο μικρός κοιτούσε τη μελανιά από τη σφαίρα.

1 comment:

lafkadio said...

Ε, κι έλεγα πού θα σε βρω μετά την Βαρκελώνη! Κι όντως! Καλά το υποψιάστηκα! Στη Νάπολη! Είναι τυχαίο ότι συχνάζεις πάντοτε σε περιοχές με καλά κρασιά?
Η ταινία μου άρεσε πάρα πάρα πολύ και ως ντοκουμέντο, αλλά και αισθητικά (γιατί αυτό το τελευταίο το αμφισβήτησαν πολλοί, αδίκως κατά την γνώμη μου)...