Σάββατο βράδυ. ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝ (ΕΙΣΙΤΉΡΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ). Χοντρό σπάσιμο. Γούντυ Άλεν είναι αυτός όμως λέω, θα τον δω ακόμη κι αν καταλήξω και στο village (είμαι κουρασμένος/η αλλά σ' αυτήν την ταινία αποκλείεται να κοιμηθώ.)
Δεν κοιμήθηκα. Βαρέθηκα. Σε ταινία Γούντυ Άλεν?Με τρίγωνα και ολέθριες σχέσεις δοσμένα με το απόλυτο χιούμορ του δημιουργού? Κι όμως.
Αρχίζει σαν ντοκυμαντερίστας της Βαρκλώνης. Κοιτάξτε οι τυχερούλες οι Αμερικανίδες που βρίσκονται ε? Βλέπουν τη Sagrada Familia, κάνουν τσουλήθρα στις καμπύλες της Pedrera, πίνουν sagria σε ένα γραφικό tapas. Πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Είμαστε στην πόλη του Γκαουντύ, οπότε τί θα κάνω? Θα ασχοληθω με καλλιτέχνες.
spoiler
Και μετά αρχίζουν τα στερεότυπα. Λατίνος εραστής ζωγράφος, την πέφτει σε δυο αμερικανάκια, για να τους διδάξει την απόλυτη ελευθεριότητα του έρωτα. Μόνο που κι αυτός, όπως κάθε μεγάλος άντρας είναι κολλημένος σε μια γυναίκα από το παρελθόν που τον στιγμάτισε. Και αρχίζουν όλα τα ερωτικά μπερδέματα που περιμένεις να δεις, χωρίς όμως τον απαραίτητο ερωτισμό. Θα μου πεις κωμωδία είναι! Σωστά. Γράψε λάθος.
Γι' αυτό κι η Πενέλοπε Κρουζ παρουσιάζεται ως η κλασική υστερική (τί υστερική για τα σίδερα είναι) καλλιτέχνης. ΟΚ ήταν καλή κι έβγαζε γέλιο, αλλά ως εκεί.
Πού είναι η εμβάνθυση στους χαρακτήρες? Μου φάνηκε ότι πήρε τη Ρεμπέκα Χολ και την έκανε Άννυ Χολ ο Μπαγάσας. Πήρε και τη Σκάρλετ να παίξει λίγο από τον εαυτό της, την έβαλε να φιληθεί και με τους μέντορες της κι έφτιαξε ταινία. Καλά έκανε. Εγώ φταίω. Δεν το περίμενα έτσι.
Πηγαίνετε θα σκάσετε αρκετά χαμόγελα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με παλιές του κωμωδίες, μην τρελαθούμε κιόλας. Δε συγκράτησα ούτε μια καλή ατάκα. Παρόλα αυτά είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Μαζοχισμός εις το έπακρον.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Συμφωνώντας μαζί σου, θα κάνω κι εγώ ένα κόπι-πέιστ προηγούμενου ποστ μου, όπως πριν εσύ
"O Woody όταν αναφέρεται σε θέματα τέχνης πολλές φορές μου φαίνεται ότι μένει στα αυτονήτα. Λ.χ. στο νεοϋορκέζικο σαλόνι στο Anything Else, που δηλώνει ο ήρωας ενθουσιασμένος με τον Ντοστογιέβσκη. Σαν να λέμε "μ'αρέσει ο Καβάφης από τους ποιητές" ή "μ'αρέσει ο Picasso από τους ζωγράφους". Βέβαια, και είναι τρισμέγιστοι, αλλά και λίγο "τουριστικά παραδείγματα". Και στο Match Point ο ήρωας διαβάζει το Cambridge Companion to Dostoevsky, αντί για το πρωτότυπο, κάτι που σχολιάστηκε αρκετά. Εδώ ας πούμε βλέπουμε Gaudi, που είναι το αυτονόητο στην Βαρκελώνη. Ελπίζω να μην ακούγομαι υπερβολικά σνομπ...
Για να πάω τώρα λίγο πιο περά, πιστεύω ότι Woody είναι λίγο τουρίστας στην Βαρκελώνη. Δεν είναι ούτε στην πατρίδα του το Μανχάταν, αλλά ούτε καν στέριωσε, όπως στο Λονδίνο. Την ξεπέταξε την πόλη με μια ταινία. Και στο ισπανικό πάθος, μάλλον τουρίστας μένει. Νομίζω ότι ταυτίζεται με τις δύο ηρωίδες, που μετά από την θερινή συναρπαγή την κάνουν. Καλό το πάθος, αλλά τουριστικά, πώς λέμε μου αρέσει η τάδε πόλη, αλλά όχι για να μένω..."
Ωραίο απόσπασμα το copy paste σου. Βλέπω ότι εκτός από το φελλό έχεις και εσύ εκδικητικές τάσεις. χεχε
Διάλεξες σίγουρα το κατάλληλο κείμενο με το οποίο θα συμφωνήσω απόλυτα. Να προσθέσω ότι και σε άλλες τάινίες αναφέρεται πάντα στους κλασικούς. Το έχει αυτό ο Γούντυ. Απορώ πως και δεν έκανε έστω και μια αναφορά στο Νταλί, εδώ άλλωστε ήταν και στην Καταλανία. Μάλλον θα διαφωνούσε με τις πολιτικές του πεποιθήσεις. (λέω εγώ τώρα)
Τελοσπάντων, και μόνο που αναλισκόμαστε σε τόσες συζητήσεις για τα έργα του, αποδεικνύει πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι.
Με εκείνη την απορία που δημιουργεί στην τελευταία σκηνή στο match point, μας κλείνει πονηρά το μάτι και μας λέει: "Oριστε. Εγώ ό,τι είχα να κάνω το έκανα. Από εδώ και πέρα σκεφτείτε μόνοι σας"
Post a Comment